proszę pomózcie:napiszę notatkę (0,5 do 2 strony,zeszty nutowy)na...

The Beatles – zespół rockowy z Liverpoolu, istniejący od 1960 (jako The Quarrymen od 1957) do 1970. Według RIAA, jego członkowie są najpopularniejszymi muzykami wszech czasów. W historii amerykańskiego rynku fonograficznego nikt nie sprzedał więcej płyt niż oni.Autorstwo nazwy zespołu przypisuje się Lennonowi oraz Sutcliffe'owi, którzy w kwietniu 1960 zaproponowali ją McCartneyowi oraz Harrisonowi. Cztery miesiące później, w sierpniu, tuż przed wyjazdem do Hamburga na, jak się miało okazać, obfitujące w liczne ekscesy występy, do czwórki gitarzystów dołączył perkusista Best. Jednak najbardziej emblematycznym miejscem dla Beatlesów tego okresu był liverpoolski klub The Cavern. W sylwestra 1961/1962 Beatlesi podróżują do Londynu na przesłuchanie do Decca Records. Ostatecznie wytwórnia nie podpisała z nimi kontraktu, co do dziś uważa się za największą pomyłkę w historii przemysłu fonograficznego[3]. Stuart Sutcliffe odszedł z zespołu na krótko przed swą przedwczesną śmiercią, która nastąpiła 10 kwietnia 1962. Cztery miesiące później – 16 sierpnia – za namową niezadowolonego z gry Besta producenta George'a Martina, grupa w kontrowersyjnych okolicznościach zwolniła perkusistę i zastąpiła go przyjacielem zespołu – Ringo Starrem. Zespół też za namową menedżera Briana Epsteina zmienił wizerunek z niegrzecznych chłopców w skórach na garnitury. Ten etap kariery kończy podpisanie kontraktu z EMI.Na koncertach The Beatles zaczyna dochodzić do scen zbiorowej histerii. Zjawisko to nazwano Beatlemanią. Swój pierwszy album Please Please Me Beatlesi nagrali 11 lutego 1963. Kompozycja Lennona, również zatytułowana Please Please Me, stała się pierwszym hitem zespołu. 10 września Beatlesi podarowali Rolling Stonesom kompozycję I Wanna Be Your Man, która okazała się pierwszym hitem Stonesów. W lutym 1964 kompozycją I Want to Hold Your Hand Beatlesi w końcu podbijają największy rynek fonograficzny – Amerykę. Wydarzenie to zapoczątkowało tzw. Brytyjską Inwazję. Zespół bije też rekord oglądalności, w telewizyjnym programie The Ed Sullivan Show ogląda go ponad 73 mln Amerykanów co stanowi 45% ówczesnej populacji tego kraju[4]. W kwietniu pięć pierwszych miejsc Billboardu okupowały piosenki The Beatles (sytuacja taka nie powtórzyła się do dzisiaj; najbliższy rekordowi The Beatles był 50 Cent, którego 3 utwory znajdowały się w 2005 w pierwszej piątce rankingu[5]). 28 sierpnia w Nowym Jorku zespół spotkał Boba Dylana. Stał się on dla nich inspiracją m.in. wprowadzając w świat narkotyków. Fanem zespołu był Jimi Hendrix.W nagraniach zespołu z lat 1965-1966 słychać wyraźną metamorfozę. Muzyka stała się ambitniejsza, a teksty poważniejsze. Fascynacja Harrisona muzyką indyjską odpowiedzialna jest za wprowadzenie do procesu nagraniowego egzotycznego instrumentarium (np. sitar). 6 sierpnia 1965 została przedstawiona światu kompozycja Yesterday, której melodia objawiła się McCartneyowi we śnie. Pobiła ona wiele rekordów, m.in. jest najczęściej coverowaną w historii[7] i jedną z najczęściej emitowanych w radiu. Wyjątkowym wydarzeniem jak na owe czasy był koncert The Beatles na stadionie baseballowym Shea Stadium w Nowym Jorku 15 sierpnia. Po raz pierwszy bowiem w historii 55.600 fanów zgromadziło się na stadionie by wysłuchać koncertu rockowego.
27 sierpnia w Los Angeles Beatlesi spotkali swego idola – Elvisa Presleya. Po latach wyszło na jaw, że Presley kibicował CIA w próbach blokowania zespołu w Stanach Zjednoczonych, zarzucając Beatlesom sprowadzanie młodzieży na złą drogę. 26 października Beatlesi zostali uhonorowani przez królową Orderami Imperium Brytyjskiego (John Lennon zwrócił swój cztery lata później). Rok 1966 okazał się przełomowy dla zespołu. W marcu John Lennon udzielił niefortunnego wywiadu, w którym stwierdził, że Beatlesi są popularniejsi od Jezusa. W Wielkiej Brytanii te słowa przeszły bez większego rozgłosu, lecz w USA, a zwłaszcza na południu, wyjęta z kontekstu wypowiedź doprowadziła między innymi do fali ostentacyjnego palenia ich płyt. Wprawdzie już wcześniej pod adresem zespołu padały pogróżki, jednak stały się one poważne, gdy zespołem zaczął się interesować Ku Klux Klan. 29 sierpnia w San Francisco The Beatles zagrali swój ostatni koncert. Zaprzestali koncertowania między innymi ze względu na wszelkiej maści krzyki i piski fanów, które zagłuszały muzykę. Skoncentrowali się na działalności studyjnej. Rozpoczął się tym samym ostatni okres historii The Beatles.

Miło że mogłam pomóc ;-D

Myslovitz – polski zespół rockowy, założony w 1992 w Mysłowicach przez Artura Rojka, Wojciecha Powagę, Jacka Kuderskiego oraz Wojciecha Kuderskiego.Zespół powstał w 1992 z inicjatywy Artura Rojka i początkowo działał pod nazwą The Freshman, zainspirowaną filmem o tym samym tytule z Marlonem Brando[1]. Pierwszy koncert grupy odbył się w studenckim „Olimpie” przy AWF Katowice, jako support formacji Generał Stilwell. II nagroda w konkursie „Garaż '94” w Częstochowie otworzyła im drogę do pierwszych, profesjonalnych sesji nagraniowych w studiu Radia Łódź. W 1994 podpisali kontrakt z MJM Music Pl i rozpoczęli nagrywanie pierwszego albumu. Jego producentem był Ian Harris, współpracujący wcześniej m.in. z Joy Division, New Order i The Exploited. W październiku 1995 została wydana, już pod nową, aktualną nazwą zespołu, płyta Myslovitz. Uzyskała ona entuzjastyczne recenzje i została okrzyknięta „debiutem roku” przez kilka magazynów muzycznych[potrzebne źródło]. Niektórzy krytycy porównywali debiutantów do grupy Oasis, która była wtedy na szczycie popularności[potrzebne źródło].

W 1995 grupa Myslovitz otrzymała nagrodę radia RMF FM – Niedocenieni '95.
1996–1998[edytuj]

W 1996 do Myslovitz dołączył trzeci gitarzysta i klawiszowiec, Przemek Myszor. Grupa podpisała kontrakt z wytwórnią Sony Music Polska i wydała tam swój drugi album Sun Machine. Znalazły się na nim dwa przeboje: „Z twarzą Marilyn Monroe” i „Peggy Brown”. Ten ostatni jest coverem zaprzyjaźnionej mysłowickiej grupy z tekstem irlandzkiego „barda narodowego”, Turlougha O'Carolan'a w tłumaczeniu polskiego poety i tłumacza Ernesta Brylla.

Rok później grupa wydała trzeci album Z rozmyślań przy śniadaniu.

Zainteresowanie grupy kinem widać również w pisaniu ścieżek z muzyką filmową. W 1998 zespół nagrał utwór „To nie był film” do filmu Młode wilki ½. Tekst nawiązywał do fali brutalnych zbrodni popełnionych przez nieletnich przestępców dyskutowanej szeroko w polskich mass mediach w połowie lat 90. Drastyczne i dosłowne ukazanie przemocy w tekście utworu i towarzyszącym mu teledysku (który później został nagrodzony Fryderykiem) wywołało szerokie kontrowersje i doprowadziło do bojkotu piosenki i teledysku przez polskie stacje radiowe i telewizyjne[potrzebne źródło].

W 1998 zespół występuje po raz pierwszy za granicą: w Szwecji, Niemczech oraz w USA.
Po 1999[edytuj]

Przełomowym[potrzebne źródło] był dla grupy rok 1999, kiedy to ich czwarty album Miłość w czasach popkultury szybko zdobył platynową płytę (150 tys. sprzedanych egzemplarzy), a w chwili obecnej posiada już status „podwójnej platyny”. Singel „Długość dźwięku samotności” jest jak dotychczas największym hitem zespołu[potrzebne źródło].

W 2000 Myslovitz znowu przyczynili się do powstania muzyki filmowej, pisząc i nagrywając utwór „Polowanie na wielbłąda” do filmu Duże zwierzę Jerzego Stuhra, jak również singel i dwa dotychczas niepublikowane utwory do filmu Waldemara Szarka To my. W 2003 Myslovitz kontynuuje współpracę ze Stuhrem, komponując piosenkę tytułową do jego filmu Pogoda na jutro. Członkowie zespołu pojawili się tam także w epizodycznej roli – jako mnisi nowicjusze.

W okresie przerw w nagrywaniu muzycy Myslovitz udzielali się w innych zespołach. Artur Rojek występował w zespole Lenny Valentino i współpracował z Andrzejem Smolikiem. Przemysław Myszor grał w zespole Delons a Wojciech Kuderski w rock and rollowej kapeli Penny Lane.

W 2002 Myslovitz wydaje kolejny album zatytułowany Korova Milky Bar. Tytuł ten nawiązuje do ekranizacji powieści Anthony'ego Burgessa Mechaniczna pomarańcza w reżyserii Stanleya Kubricka. Płyta zdobyła status platyny jeszcze szybciej niż jej poprzedniczka, a single „Acidland” i „Sprzedawcy marzeń” powtarzają sukces „Długości dźwięku samotności” sprzed trzech lat[potrzebne źródło].

Zdaniem niektórych krytyków przyczyną popularności nowego materiału był fakt, że jego klimat odpowiadał nastrojowi panującemu wtedy w polskim społeczeństwie[potrzebne źródło]. Zdaje się to potwierdzać gitarzysta Przemek Myszor w wywiadzie dla Montreal Mirror: „Dla nas Korova Milky Bar [z 'Mechanicznej pomarańczy' Kubricka] jest miejscem, gdzie coś odmiennego może przydarzyć się twojemu umysłowi. To miejsce jest jak dzisiejsza Polska. Wiesz, Polska jest miejscem, w którym z twoim umysłem dzieją się bardzo dziwne rzeczy. To miejsce pełne kryzysów i wszystko wokół ciebie jest bardzo smutne, bardzo mroczne, bardzo popieprzone. Dlatego teksty na naszej płycie są smutne. Śpiewamy dużo o byciu w dziwnym stanie ducha.”[2]

Myslovitz wystąpił z materiałem z Korova Milky Bar na kilku europejskich festiwalach, m.in. na największym niemieckim festiwalu muzyki alternatywnej Bizarre i prestiżowym Montreux Jazz Festival. Supportował również Iggy'ego Popa i Simple Minds w ich europejskich trasach koncertowych tego roku. Otrzymali nagrodę MTV Europe Music Award w kategorii Best Polish Act, do której byli nominowani już dwukrotnie w poprzednich latach.

W listopadzie 2002 Myslovitz podpisał nowy kontrakt z polskim oddziałem EMI, Pomatonem. Pierwszym albumem nagranym pod tą nową marką była angielskojęzyczna wersja Korova Milky Bar, która została wydana w 27 krajach (m.in. w Niemczech, Holandii, Belgii, Szwajcarii, Francji, Hiszpanii, Rosji, Turcji i RPA). Poza materiałem z Korova Milky Bar album ten zawiera również angielskojęzyczne wersje starszych utworów. „Długość dźwięku samotności” pojawia się na singlu jako „The Sound of Solitude” (wcześniejszą angielską wersję, zatytułowaną „The Length of The Solitude Sound”, można znaleźć na stronie B wydanego w Polsce singla).

Teledysk do „The Sound of Solitude” został wyreżyserowany przez Janusza Kamińskiego, operatora filmowego i reżysera polskiego pochodzenia, nagrodzonego m.in. Oscarami za najlepsze zdjęcia do Listy Schindlera i Szeregowca Ryana. Kamiński odrzucił wtedy ofertę Martina Scorsese, aby móc pracować z Myslovitz. Określił się „fanem” Myslovitz, mówiąc: Pracuję tylko dla Spielberga i dla Myslovitz [...] Pieniądze nie odgrywają tutaj żadnej roli. Czego się nie robi dla swoich idoli! Teledysk pokazywano często w MTV Europe, a album otrzymał przychylne recenzje w europejskiej prasie muzycznej[potrzebne źródło], szczególnie w Niemczech. Emisje radiowe były jednak sporadyczne i w dużej mierze ograniczone do audycji z muzyką alternatywną (takich jak Johna Peela w Wielkiej Brytanii). W związku z tym Myslovitz jak dotąd nie udało się wejść na szczyty list przebojów poza Polską.

W 2003, Myslovitz występował z zespołem Travis oraz Skin (byłą wokalistką Skunk Anansie) na festiwalu The Road to Edinburgh, gdzie po raz kolejny zostali nagrodzeni MTV Europe Music Award w kategorii Best Polish Act.

W tym samym roku Sony Music wydała obowiązkową w związku z wygaśnięciem kontraktu składankę zatytułowaną The Best of. Promujący ją singel Kraków został nagrany z gwiazdą polskiej poezji śpiewanej, Markiem Grechutą i jego zespołem Anawa.

W 2004 roku grupa wydała album DVD z teledyskami i wywiadami grupy. Bonusem były sesje zdjęciowe zespołu.

Latem 2004 Myslovitz wyruszył w trasę koncertową po Europie, rozpoczynając ją koncertem dla niemieckiego radia i telewizji publicznej Westdeutscher Rundfunk (WDR) w przeddzień rozszerzenia Unii Europejskiej. Poza uświetnieniem kilku mniejszych imprez i krótkimi występami na festiwalach (m.in. na największym szwajcarskim festiwalu open air w Sankt Gallen) otworzyli koncerty Iggy'ego Popa i The Stooges w Europie oraz The Corrs w Wielkiej Brytanii.

W grudniu 2004 EMI wydała album Myslovitz zatytułowany Skalary, mieczyki, neonki, zawierający niepublikowany wcześniej materiał z sesji nagraniowych Korova Milky Bar.

Najnowszym albumem zespołu jest Happiness Is Easy, którego premiera odbyła się 19 maja 2006. Znalazło się na nim 13 utworów, a pierwszy singel „Mieć czy być” trafił do rozgłośni radiowych w marcu 2006.
2007–2009[edytuj]

23 maja 2007 roku zespół zapowiedział, że w 2008 roku planuje przerwę w działalności koncertowej, a wolny czas jego członkowie planują spędzić z rodzinami[3]. Na stronie zespołu pojawiła się informacja, że przerwa ma potrwać rok[4].Zespół wznowił swoją działalność koncertem w Toruniu 28 grudnia 2008 roku. 27 lutego 2009 zespół wydał reedycję swojej płyty z 1999 roku – Miłość w czasach popkultury. W skład reedycji wchodziły dwie płyty: na pierwszej oryginał płyty z 1999 roku, a na drugiej dema piosenek z tej płyty.
2010–[edytuj]

8 kwietnia zespół zapowiedział wydanie nowej płyty. Na początku 2010 roku nagrali demo płyty. Producentem płyty jest Marcin Bors. Zespół na czas nagrywania otworzył blog, na którym można śledzić postępy prac[5]. 13 stycznia ogłoszono oficjalnie datę wydania nowej, niezatytułowanej jeszcze, płyty. Jest nią 31 maja 2011 roku, a wydawnictwo promowane będzie singlem, którego wydanie zapowiedziano na 28 marca 2011 roku[6].
Książka[edytuj]

30 października 2009 roku ukazała się pierwsza biografia zespołu zatytułowana „Myslovitz. Życie to surfing” (ISBN 978-83-929695-0-1). Jej autorem jest dziennikarz Leszek Gnoiński.
Myslovitz i Mysłowice[edytuj]
Question book-4.svg
Ta sekcja od 2007-04 wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Informacje nieweryfikowalne mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Aby uczynić sekcję weryfikowalną, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Myslovitz kultywuje tradycję amerykańskich wykonawców rockowych lat 70., którzy nadawali zespołom nazwy swoich miast rodzinnych, jak np. Chicago, czy Boston. W przypadku Myslovitz wybór nazwy grupy wydaje się być powodowany ambiwalentnym stosunkiem do ich miasta, które jawiło im się jako raczej prowincjonalne, a dokładnie było tak, iż członkowie kapeli włócząc się po starych, pustych i rozsypujących się domach w swym mieście, natknęli się na zniszczony, przedwojenny piec kaflowy, na którego żeliwnych drzwiczkach widniał niemiecki napis „Myslowitz”[1].

W recenzji The Best Of kulturalno-katolicki Tygodnik Powszechny stwierdza: „[...] pochodząc z Mysłowic, grupa wkroczyła w nowy, wspaniały świat show-business'u z małomiasteczkowym kompleksem”. W wywiadzie dla „Montreal Mirror” (patrz także wyżej) gitarzysta, Przemek Myszor nazwał Mysłowice „przygnębiające [...] jak wszystkie małe miasta. W Polsce jest tylko kilka dużych miast. A przez duże rozumiem miasto, w którym jest kultura. Wiesz, miasta, które mają duże kluby. Ciągle mieszkamy w Mysłowicach, ale to jest miasto dobre do umierania, nie do życia. Nasz region Polski, na południu, jest bardzo przemysłowy, górnictwo, przemysł ciężki”. Za takie stwierdzenia członkowie grupy byli często krytykowani za „paskudzenie do własnego gniazda”; paradoksalnie jednak pomogli oni oczyścić image swojego miasta. Wypowiedź dziennikarza muzycznego Leszka Gnoińskiego (jeden z autorów Encyklopedii Polskiego Rocka): „Mysłowice jest miastem o zaludnieniu ok. 100 tys. mieszkańców. Do wczesnych lat 90. było znane co najwyżej ze swoich kopalń - dopóki tych pięciu gości z gitarami zamieniło miasto górnicze w miejsce, które każdy potrafi znaleźć na mapie Polski.”

Wpływ Myslovitz był jednym z czynników stymulujących lokalną scenę muzyczną. W tej chwili, dzięki grupom takim jak Negatyw, Delons, czy Gutierez w Mysłowicach rozwija się żywotna scena rocka alternatywnego. Położone z dala od Warszawy uważanej za centrum polskiego komercyjnego przemysłu rozrywkowego, Mysłowice zyskują nawet na swoim wizerunku: miasta peryferyjnego, zwyczajnego i nie mającego nic wspólnego z komercją. Nasuwa się tu analogia do fenomenu brytyjskiego Manchesteru czy amerykańskiego Seattle w latach 80. i wczesnych 90.

Zespół rokowy jest super