Napiszcie mi coś o św.Pawle .plz. :)

Świętych w kościele katolickim wybiera się na ogół spośród wielu ludzi, którzy żyli dawno temu. Kogo jednak spośród żyjących dzisiaj albo do niedawna można uznać za prawdziwego świętego?

Jest przynajmniej kilka takich osób. Jedną z nich jest Ojciec Pio, który żył nie tak dawno i niedawno został wyniesiony na ołtarze. Zdecydowanie jest to postać, która wierzyła w Boga. Inną osobą jest Matka Teresa z Kalkuty, która zasłużyła się światu i Bogu wieloma wielkimi czynami. Najszybciej jednak współczesną ikoną świętości można nazwać Jana Pawła II, który przez niemal trzy dekady sprawował pontyfikat papieża, przywódcy Watykanu. Zdziałał niezwykle wiele w jednoczeniu różnych kultur, był zwolennikiem pokoju i jedności. Był człowiekiem, którego każdy wspomina jak świętego.

Święty Paweł Apostoł:
Święty Paweł urodził się ok. 5- 10 roku n. e. w Tarsie w Cylicji (obecnie Turcja). Był Żydem, ale od urodzenia posiadał też obywatelstwo rzymskie- z tego względu oprócz hebrajskiego imienia Saul (inaczej Szaweł) otrzymał łacińskie imię Paulus (Paweł). Z zawodu był tkaczem specjalizował się w wyrabianiu namiotów, po przybyciu do Jerozolimy studiował Torę w słynnej szkole Gamaliela, jako urodzony w środowisku diaspory znał także kulturę hellenistyczną. Był człowiekiem wykształconym i religijnym Żydem sympatyzującym z sektą faryzeuszy. Prawdopodobnie nigdy nie spotkał osobiście Jezusa, był natomiast świadkiem i pewnym sensie współuczestnikiem ukamienowania św. Szczepana- w czasie, gdy oprawcy rzucali kamienie Szaweł pilnował ich ubrań. W ten sposób stał się znanym przeciwnikiem tworzącej się właśnie grupy wyznawców Chrystusa: uważał ich za sektę szkodliwą dla religii żydowskiej. Zwalczał ich więc z całą stanowczością o czym często mówił: "Słyszeliście przecież o moim postępowaniu ongiś, gdy jeszcze wyznawałem judaizm, jak z niezwykłą gorliwością zwalczałem Kościół Boży i usiłowałem go zniszczyć, jak w żarliwości o judaizm przewyższałem wielu moich rówieśników z mego narodu, jak byłem szczególnie wielkim zapaleńcem w zachowywaniu tradycji moich przodków".
Mimo wytrwałości w tłumieniu chrześcijan, jego postawa wobec tej grupy diametralnie się zmieniła, stało się to za sprawą wydarzenia, które miało miejsce około roku 36. Szaweł był wtedy w podróży do Damaszku, gdzie miał zamiar zająć się zwalczaniem jednej z grup chrześcijańskich. Będąc na szlaku, około 12 w południe, drogę zastąpiła mu nieznana postać: "olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos, który mówił: Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?" (Dz 9, 1-5). Szaweł przerażony i oślepiony blaskiem pytał postaci kim jest. Usłyszał odpowiedź: "Ja jestem Jezus, którego prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam powiedzą ci co masz czynić". (Dz 9, 5-6)

Po tym wydarzeniu Szaweł rozpoczął zupełnie nową epokę swojego życia: uwierzył w Chrystusa i stał się gorliwym propagatorem jego nauk. W Damaszku przyjął chrzest, po czym zaczął nauczać chrześcijaństwa.

W towarzystwie Barnaby udaje się do Jerozolimy, ponieważ pragnie poznać przebywających tak jeszcze uczniów Chrystusa, szczególnie zależy mu na kontakcie ze św. Piotrem. Następnie Paweł udaje się do rodzinnego Tarsu, gdzie przez jakiś czas naucza, później wspólnie z Piotrem nauczają w Antiochii.

Święty powoli urasta na największego propagatora chrześcijaństwa swoich czasów, tym bardziej szczególnego, że najważniejszym terenem jego działania były kraje poza żydowskie i ludność, która do tej pory nie miała okazji spotkać z chrześcijaństwem.

Ogółem Paweł odbył trzy wielkie podróże misyjne. Pierwsza trwająca w latach 45- 49 n. e. dotyczyła obszarów Cypru, Seleucji, Antiochii, Listry, Ikonium, Attalii, towarzystwa Pawłowi dotrzymywali w niej Jan Marek i Barnaba. Na Cyprze w miejscowości Pamfos udaje mu się, nie bez problemów, nawrócić tamtejszego czarownika Elimasa, stamtąd wyruszają do Antiochii Pizydyjskiej w Azji Mniejszej.

Wszędzie gdzie przybywali najpierw udawali się do synagogi i tam głosili Jezusowe nauki. Starał się przekonać Żydów, że to właśnie Jezus jest oczekiwanym przez nich Mesjaszem. Szczególnie akcentował przy tym odrębność zakonu mojżeszowego od praw chrześcijaństwa. Powodowało to wyraźna wrogość wśród Żydów, niewielu pod wpływem tych nauk nawracało się na chrześcijaństwo. Częściej bywał przepędzany z żydowskich miast i synagog. Wtedy święty, rozczarowany ich postawą, postanowił adresować swoją apostolską misję do pogan: "należało głosić Słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan. Tak bowiem nakazał nam Pan: ustanowiłem cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi" (Dz. Ap. 13,46-47).

W Antiochii udało się Pawłowi utworzyć wspólnotę chrześcijańską, złożoną zarówno z przechrzczonych Żydów, jak i nawróconych pogan, co bardzo nie spodobało się religijnym Żydom niechętnym "nowinkom" chrześcijaństwa. Paweł musiał opuścić miasto i udać się w drogę.

W Ikonum nauczanie w synagodze przyniosło lepszy skutek: nawrócono sporą liczbę osób zarówno wśród Żydów, jak i pogan. Pokłosiem działalności Pawła i jego towarzyszy była powstająca na terenach ich misji struktura kościelna- wszędzie tam gdzie udawało i m się stworzyć chrześcijańską wspólnotę ustanawiali kapłanów, aby odpowiadali za całokształt wiary.

Po powrocie z tej wyprawy Paweł wyruszył do Jerozolimy, aby wziąć udział w obradach soboru apostolskiego, czego relacją mamy w jednym z rozdziałów Dziejów Apostolskich. Wydarzenie to miało miejsce około roku 49.

W soborze udział wzięło kilkoro spośród uczniów Jezusa: Piotr, Jan i Jakub Młodszy. Głównym problem obrad było pytanie o to, czy nawróceni poganie muszą także zachowywać prawa mojżeszowe- tzn. czy na przykład muszą być poddawani obrzezaniu. Przeciwko temu obowiązkowi byli Paweł i jego towarzysz Barnaba, ich punkt widzenia poparł także Piotr, który sprawy takie jak obrzezanie uznał za mniej istotne wobec znaczenia szczerej wiary w Jezusa Chrystusa: "(...)Bóg, który zna serca, zaświadczył na ich korzyść, dając im Ducha Świętego tak samo jak nam. Nie zrobił żadnej różnicy między nami a nimi, oczyszczając przez wiarę ich serca. Dlaczego więc teraz Boga wystawiacie na próbę, wkładając na uczniów jarzmo, którego ani ojcowie nasi, ani my sami nie mieliśmy siły dźwigać. Wierzymy przecież, że będziemy zbawieni przez łaskę Pana Jezusa tak samo jak oni." (Dz. Ap. 15, 8- 11) Te słowa poparł Jakub, opowiadając się za brakiem stwarzania problemów dla nowo nawróconych. Pewne zasady jednak muszą być przez nich respektowane aby mogli mienić się chrześcijanami- Jakub poleca wiec nakazać im: "(...) aby sie wstrzymywali od pokarmów ofiarowanych bożkom, od nierządu, od tego co duszone, i od krwi". (Dz. Ap. 15, 20)

Kolejne ważne osiągnięcie jerozolimskich obrad to ustalenie, że każdy legalnie ustanowiony sobór jest prowadzony przez Ducha Świętego- stąd jego wyroki mają charakter dogmatyczny, czyli są całkowicie nieomylne. To orzeczenie stało się zasadą funkcjonowania Kościoła.

Między rokiem 50 a 52 święty Paweł odbywa kolejną podróż, towarzyszą mu w niej Łukasz i Tymoteusz. Na trasie podróży początkowo znalazły się kościoły w miastach Azji Mniejszej założone podczas poprzedniej wyprawy. Później grupa udaje się do wyprawę misyjną do Macedonii, kolejne na trasie podróży są Tesaloniki i Filipii, gdzie udaje im się założyć kościoły. To pierwsza misja świętego Pawła, która sięga poza Azję i skierowana jest do ludów Grecji. Paweł naucza także w Atenach na Aeropagu, później przenosi się do Koryntu. Całą misje można podsumować jako częściowo udaną- nawrócenia były dosyć liczne, ale nie brakowało też nie przychylnych reakcji.

Trzecia wyprawa świętego trwała najdłużej, bo ok. pięciu lat (między rokiem 53 a 58). Obszar który obejmowała to, podobnie jak druga podróż, tereny Azji Mniejszej (szczególnie Efez) i Grecji. W drodze powrotnej musiał uciekać przed spiskującymi przeciwko mu Żydami, przez co zmuszony był do dłuższej przeprawy lądem, zamiast planowanej wcześniej podróży morskiej.

Wydarzenia, które rozegrały się po powrocie do Jerozolimy okazują się dramatyczne w skutkach. Wrogowie, których wielu miał wśród Żydów oskarżają go o znieważenie świątyni- co miało być wynikiem tego, że Paweł zaprosił do niej swojego greckiego towarzysza. Na dwa lata święty zostaje uwięziony w Cezarei, jako obywatel rzymski ma prawo, aby jego sprawę rozsądził tamtejszy sąd, Udaje się więc do Rzymu, gdzie jeszcze raz jest sądzony i spędza w wiezieniu kolejne trzy lata, nie zaprzestając oczywiście wszędzie gdzie to możliwe głosić Słowa Bożego. Około roku 63 święty zostaje uniewinniony, opuszcza więzienie i jeszcze raz odwiedza Kretę, Macedonię i Efez. Cztery lata później ponownie zostaje uwięziony i przypuszczalnie jeszcze tego samego roku umiera śmiercią męczeńską od miecza. Dokładny dzień jego śmierci nie jest znany, tradycja chrześcijańska mówi, że był to ten sam dzień miesiąca, w którym umarł święty Piotr, stąd pamiątkę obu świętych obchodzi się tego samego dnia- 29 czerwca. Relikwie świętego Pawła są przechowywane m. in. w rzymskich kościołach św. Pawła za Murami i św. Jana na Lateranie.

Święty Paweł jest postacią niezwykle istotną dla pierwszych wieków chrześcijaństwa. Nazywany apostołem pogan, jako jeden z pierwszych nauczał o Jezusie nie tylko Żydów; działał z wielką energią o czym świadczą Dzieje Apostolskie i jego własne listy, które weszły do kanonu Nowego Testamentu.

Spośród kilkunastu istniejących i przypisywanych mu listów, jedynie siedem spełnia historyczne wymagania, które świadczyłyby o autorstwie świętego. Z pośród pism apokryficznych o świętym wymienić można gnostyckie "Nauczanie Pawła" .

Listy świętego Pawła są odbiciem osobliwej drogi, jaką przebył stając się chrześcijaninem i apostołem- odnalazł Chrystusa w zupełnie inny sposób niż pozostali apostołowie. Nie znał go osobiście, a nawet zwalczał jego nauki, po to by w pewnym momencie przeżyć nawrócenie i stać się gorliwym głosicielem chrześcijańskich prawd.

Listy św. Pawła z racji czasów w których powstały częściowo dotyczą spraw obecnie nieaktualnych jak np. problemu czy kobieta może mieć odsłoniętą twarz w czasie nabożeństwa. Większość jednak poruszanych tematów ma wymiar uniwersalny i ponadczasowy i to w dużej części właśnie na nich zbudowano zasady etyki religii chrześcijańskiej. Mowa tu m. in. o zasadach współżycia rodzinnego, regułach modlitwy, czystości, codziennej uczciwości, o konieczności bezustannej pracy i potrzebie tworzenia opartej na braterstwie wspólnoty. Pisma podejmują też tematy teologiczne takie jak: powtórne przyjście Chrystusa, los duszy po śmierci, świętość Ewangelii, zbawienie poprzez wiarę, przestrogi przed błędnymi naukami.

Szczególnie ważnym wkładem św. Pawła jest nowy sposób przedstawiania Boga, w jego ujęciu jest to już nie tylko Bóg Izraela, ale Bóg całej ludzkości- takie ujęcie pozwoliło przenieść idee chrześcijaństwa poza naród żydowski i skierować je do ludów całego świata. Najwięcej miejsca w pismach świętego Pawła zajmuje Jezus Chrystus- to centralna postać religii, Bóg- Człowiek, który umarł na krzyżu za grzechy całej ludzkości. Jego śmierć i zmartwychwstanie oznacza zbawienie dla wszystkich ludzi.

Tym samym tradycja żydowska zostaje odrzucona i zastąpiona wiarą w Chrystusa i jego łaskę, która wszystkich doprowadzi do zbawienia.

Święty Paweł nadał chrześcijaństwu hellenistyczne rysy- konieczność wykładania wiary Chrystusowej Grekom nałożyła na niego obowiązek przełożenia nauk na symbolikę hellenistyczną, a także adaptację do chrześcijaństwa niektórych pojęć filozofii greckiej. Chrześcijaństwo stało się religią uniwersalną, zdolną porwać za sobą mieszkańców Rzymu i całego basenu Morza Śródziemnego.

W ikonografii święty Paweł przedstawiany jest jako zazwyczaj jako osoba drobna, z wydatnym nosem, łysina i długą brodą. W jednej ręce trzyma miecz, w drugiej księgę lub zwój. Jego atrybutami są także baranek, koń i kość słoniowa. Święty jest patronem teologów i duszpasterzy, a także tkaczy, marynarzy i powroźników oraz wielu zakonów i miast m. in. Poznania, Awinionu, Berlina, Rygi, Saragossy.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Pawe%C5%82_z_Tarsu

http://www.sciaga.pl/tekst/120874-121-sw-pawel


>>:)

Wykształcony w Jerozolimie faryzeusz; początkowo prześladowca chrześcijan. Pod wpływem wydarzenia w drodze do Damaszku około 35/36 roku, nawrócił się i przyjął chrzest. Po krótkim pobycie w Arabii rozpoczął działalność w Damaszku. Później, odwiedziwszy przełożonych gminy w Jerozolimie, wrócił do rodzinnej Cylicji. Za sprawą Barnaby pracował w Antiochii.
Odbył trzy podróże misyjne. W czasie pierwszej (ok. 45-49) odwiedził Cypr oraz środkową część Azji Mniejszej. Po powrocie wziął udział w soborze jerozolimskim, gdzie rozstrzygnięto kwestię przyjmowania przez chrześcijan pogańskiego pochodzenia przepisów Prawa mojżeszowego. W czasie drugiej podróży misyjnej (50-52) działał na terenie Azji Mniejszej, Macedonii i Grecji, głównym terenem działalności w czasie trzeciej podróży (53-58) był Efez.
Aresztowany w Jerozolimie w 58 roku, przez dwa lata przebywał w więzieniu w Cezarei. W czasie procesu jako obywatel rzymski odwołał się do cesarza. Do Rzymu wyruszył jesienią 60 roku. Po trzymiesięcznym pobycie na Malcie dotarł do stolicy Cesarstwa, gdzie przebywał w areszcie domowym do 63 roku.
Później został przypuszczalnie uwolniony i kontynuował działalność misyjną w Hiszpanii, Efezie i Macedonii. Uwięziony w czasie prześladowania chrześcijan rozpętanego po pożarze Rzymu (64) został skazany na śmierć i ścięty w Rzymie zapewne w 64 lub 67 roku[1].
Przypisuje się mu autorstwo 13 listów wchodzących w skład Nowego Testamentu, z czego autorstwo siedmiu uchodzi za pewne, zaś pozostałych sześciu za dyskusyjne. Paweł wywarł wielki wpływ na wczesnochrześcijańską doktrynę, będąc zwolennikiem rozszerzenia misji na pogan. Z tego względu nazwany został przez tradycję Apostołem Narodów.
Podstawowym źródłem informacji o losach Pawła z Tarsu - oprócz jego Listów - są Dzieje Apostolskie.
Młodość i nawrócenie[edytuj]


Caravaggio - Nawrócenie Pawła z Tarsu
Urodził się jako Szaweł (Saul) w Tarsie (obecnie Tarsus) w Cylicji w żydowskiej rodzinie, posiadającej rzymskie obywatelstwo. Był synem faryzeusza z pokolenia Beniamina. Według Hieronima ze Strydonu jego rodzice pochodzili z Giskali (współczesny Jish) w Galilei.
Dokładna data urodzenia Szawła nie jest znana. Określa się ją na lata między 5 a 10 rokiem[2], niektórzy badacze podają tylko, że urodził się przed rokiem 10[1]. Dwie przesłanki co do daty urodzenia, na których opierają się badacze to:
fragment Dziejów Apostolskich[3], który mówi, że w momencie śmierci Szczepana, Szaweł był "młodzieńcem" (gr. neanias), mógł mieć najwyżej dwadzieścia kilka lat.
wypowiedź Pawła z Listu do Filemona[4], w której nazywa siebie presbytes czyli "stary"; tak wówczas określano ludzi po 50. roku życia[5].
Został obrzezany ósmego dnia po narodzeniu. Wychowywał się w środowisku żydowskiej diaspory, która w tym rejonie stykała się z kulturą hellenistyczną. Znał język aramejski i grecki. Jako młody faryzeusz, niezależnie od swojej pozycji społecznej, musiał nauczyć się jakiegoś rzemiosła - w przypadku Szawła była to umiejętność tkania płacht namiotowych.
Między 18 a 20 rokiem[1] albo około 28-30 roku[2] przybył do Jerozolimy, gdzie studiował Torę w szkole Gamaliela Starszego.
Jako młody faryzeusz był przeciwnikiem chrześcijan. Około 35 roku był przy ukamienowaniu Szczepana, jednego z siedmiu diakonów. Później osobiście zaangażował się w prześladowanie chrześcijan w Jerozolimie. Około 35 roku wyposażony w listy polecające od Sanhedrynu, udał się do Damaszku z nakazem aresztowania zwolenników nowej drogi.
Jak podają Dzieje Apostolskie
Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku , olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos, który mówił: "Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?" "Kto jesteś Panie?" - powiedział. A On: "Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić". Ludzie, którzy mu towarzyszyli w drodze, oniemieli ze zdumienia, słyszeli bowiem głos, lecz nie widzieli nikogo. Szaweł podniósł się z ziemi, a kiedy otworzył oczy, nic nie widział. Wprowadzili go więc do Damaszku, trzymając za ręce. Przez trzy dni nic nie widział i ani nie jadł, ani nie pił[6].
W Nowym Testamencie znajdują się trzy różne opisy tego wydarzenia. W Dz 9,3-7, ludzie którzy mu towarzyszyli słyszeli głos, lecz nikogo nie widzieli. W Dz 22,9 Paweł opowiadał, że jego towarzysze nie słyszeli głosu rozmawiającego z Pawłem za to widzieli światło. Komentatorzy biblijni tłumaczą, że towarzysze Pawła słyszeli głos, ale nie słyszeli artykułowanej mowy[7]. Kolejny opis tego wydarzenia zapisany w Dz 26,13-18 podał Paweł relacjonując zdarzenie przed Herodem Agryppą II królem żydowskim.
Niektórzy teolodzy zwracają uwagę, że określanie wizji w drodze do Damaszku mianem nawrócenia nie jest najszczęśliwsze. Wskazują na to, że Paweł nie przechodził drogi z obojętności religijnej do gorliwości bądź z niewiary w Boga do wiary, lecz z gorliwej służby Bożej, z której zawsze był dumny, do życia w łasce, do poznania Jezusa Chrystusa i służenia bez podziału Jego Ewangelii (Henryk Fros)[1]. O nawróceniu mówią m.in. J.L. Lilly, U. Wilckens, W. Rakocy, A. Paciorek, E. Hirsch i H.W. Hollander, o powołaniu wolą mówić K. Stendhal, J. Gnilka, C. Dietzfelbinger, G. Pani czy R. Orłowski. Niemal wszyscy teolodzy, skłaniając się ku jednemu terminowi, uznają drugi za, przynajmniej w pewnym sensie, uprawniony[8].
Początek działalności[edytuj]


Bab Kisan, miejsce w którym Paweł uciekał z Damaszku.
W Damaszku został ochrzczony przez Ananiasza. Po chrzcie udał się na krótko do "Arabii" (kraju Nabatejczyków). Powróciwszy do Damaszku, przez trzy lata w synagogach głosił, że Jezus Chrystus jest Mesjaszem. Gdy część Żydów postanowiła go zgładzić, na początku 37 roku[1] albo około 39 roku[2] sytuacja stała się zbyt niebezpieczna. Namiestnik nabatejskiego króla Aretasa IV rozkazał pilnować miasta, chcąc pojmać Pawła, lecz jemu udało się zbiec. Uczniowie spuścili go nocą w koszu z okna przez mur[9] i udał się do Jerozolimy.
W Jerozolimie przebywał piętnaście dni. Chrześcijanie, pamiętający go jako prześladowcę, traktowali go nieufnie. Dopiero dzięki Barnabie udało mu się poznać dwóch z grona apostolskiego: Piotra i Jakuba, "brata Pańskiego". Gdy Pawłowi zaczęło grozić niebezpieczeństwo, udał się przez Cezareę do rodzinnego Tarsu. W Cylicji i Syrii spędził kilka lat, dopóki nie zjawił się Barnaba, który ściągnął go do Antiochii nad Orontesem. Miało to miejsce w 43[2] albo około 44 roku[1].


Nawrócenie Szawła


Ikona św. ap. Pawła z monasteru Stavronikita (święta Góra Athos) autorstwa Teofana Kreteńczyka (1546)
Pierwsza podróż misyjna (45-48)[edytuj]
Pierwszą podróż misyjną Pawła z Tarsu datuje się na lata 45-48[10][2].
Barnaba i Paweł zostali wysłani przez działających w Antiochii chrześcijańskich nauczycieli i proroków do Seleucji. Stamtąd skierowali się na Cypr; w podróży towarzyszył im Jan Marek. Prowadzili działalność w synagogach w Salaminie. W Pafos zostali wezwani przez rzymskiego prokonsula Sergiusza Pawła. Przed jego obliczem starli się z Elimasem Bar Jezusem, "fałszywym prorokiem żydowskim". Ten obawiał się, że straci wpływy w wypadku przejścia Sergiusza Pawła na chrześcijaństwo. Paweł, oburzony postępowaniem Elimasa, zesłał na niego czasową ślepotę.
Po opuszczeniu Pafos udali się drogą morską do Perge. Tam Jan Marek podjął decyzję o powrocie do Jerozolimy, z kolei Paweł i Barnaba udali się do Antiochii Pizydyjskiej, by po kilku tygodniach pójść do Ikonium. Prowadzili działalność w tamtejszych synagogach. Gdy jednak w Ikonium część Żydów podburzyła przeciwko nim znaczniejszych obywateli, zagrożeni ukamienowaniem misjonarze uciekli do Listry. Gdy Paweł uzdrowił człowieka cierpiącego na bezwład nóg, został ogłoszony przez tłum wcieleniem Hermesa, zaś Barnaba - Zeusa. Z trudem powstrzymali ludzi od złożenia im ofiar.
Do Listry dotarli jednak przeciwnicy pawłowych nauk z Antiochii Pizydyjskiej i Ikonium, którzy podburzyli tłum przeciwko Apostołowi Narodów. Wywlekli go za miasto i ukamienowali, jednak apostoł przeżył i powrócił do miasta a następnego dnia wraz Barnabą odszedł do Derbe.
W drodze powrotnej ponownie odwiedzili Listrę, Ikonium i Antiochię Pizydyjską, by wreszcie z portu w Attalii odpłynąć do Antiochii Syryjskiej, gdzie zdali relację ze swojej podróży misyjnej.
Udział w soborze jerozolimskim[edytuj]
Osobny artykuł: Sobór jerozolimski.
W tym czasie poważniej zarysował się konflikt między żydowskimi chrześcijanami a nawróconymi poganami. Pierwsi uważali, że aby zostać chrześcijaninem najpierw należy przyjąć zasady prawa mojżeszowego; przeciwnicy uważali, że nie jest to wymagane. Do drugiej grupy zaliczał się m.in. Paweł z Tarsu.
Z tą kwestią związany jest tzw. konflikt antiocheński, opisany przez Pawła w Liście do Galatów: Piotr spożywał w Antiochii posiłki razem z poganami, dopóki nie zjawili się judeochrześcijanie, którzy spowodowali odsunięcie się Piotra (a nawet Barnaby) od chrześcijan nie-Żydów. To spowodowało ostrą reakcję Pawła, który zarzucał Piotrowi niekonsekwencję.
W celu rozwiązania sporu Paweł i Barnaba udali się do Jerozolimy na tzw. sobór jerozolimski. Potwierdzono tam stanowisko Pawła; postanowiono, że jedyne przepisy Prawa obowiązujące pogan to: powstrzymywanie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego co uduszone, od nierządu oraz pamięć o ubogich.
Paweł i Barnaba powrócili do Antiochii z dekretem wydanym przez Apostołów i starszych odnośnie spornej kwestii.
Druga podróż misyjna (50-52)[edytuj]
Drugą podróż misyjną Pawła z Tarsu datuje się na lata 50-52[10][2],.
Paweł zamierzał wraz z Barnabą odwiedzić chrześcijańskie gminy, w których działali w czasie pierwszej podróży misyjnej. Barnaba chciał zabrać ze sobą Jana Marka, czemu sprzeciwiał się Paweł, mając w pamięci, że opuścił ich w Pamfilii. W efekcie Barnaba zabrał Marka i udał się z nim na Cypr, z kolei Paweł w drugą podróż misyjną wyruszył w towarzystwie Sylasa.
Przez Syrię i Cylicję dotarli do Derbe. Następnie odwiedzili Listrę, gdzie dołączył do nich Tymoteusz. Później przeszli Frygię, Galację i Myzję. Zrezygnowawszy z planów odwiedzenia Bitynii, zjawili się w porcie w Troadzie. Przypuszcza się, że tam dołączył do nich Łukasz, gdyż od tego momentu relacja w Dziejach Apostolskich utrzymana jest w pierwszej osobie liczby mnogiej.
Z Troady popłynęli do Samotraki, a już następnego dnia do Neapolu (obecna Cavalla). W Filippi spędzili kilka dni; wtedy Paweł ochrzcił Lidię, handlarkę purpury z Tiatyry. Tam też Paweł uzdrowił opętaną niewolnicę. Ściągnął tym na siebie gniew jej właścicieli (dziewczyna zarabiała jako wróżka), którzy oskarżyli jego i Sylasa przed pretorami. Ci kazali zbić rózgami misjonarzy, a następnie wtrącić ich do więzienia. Nocne trzęsienie ziemi przyniosło wolność Pawłowi i Sylasowi; następnego dnia zostali uwolnieni przez pretorów.
Przez Amfipolis i Apolonię dotarli do Tessaloniki, gdzie Paweł - zgodnie ze swoim zwyczajem - zaczął działalność od wystąpień w żydowskiej synagodze. Po trzech tygodniach zdołał pozyskać dla chrześcijaństwa grupkę Żydów, a także Greków. Część gminy żydowskiej otwarcie wystąpiła przeciwko Pawłowi i Sylasowi; w takiej sytuacji skierowali się do Berei.
Pozostawiwszy tam Sylasa i Tymoteusza, Paweł udał się do Aten gdzie przemawiał z Aeropagu. Tam udało się mu nawrócić nielicznych, m.in. Dionizego Areopagitę i Damaris. Z Aten udał się do Koryntu, gdzie przebywał przez mniej więcej półtora roku.
W Koryncie do Pawła dołączyli Pryscylla i Akwila. Przybyli też do miasta Sylas i Tymoteusz. Pawłowi udało się nawrócić m.in. Kryspusa, przełożonego synagogi, jednak nieprzychylna mu część Żydów oskarżyła go przed nowym prokonsulem Achai - Gallionem[11]. Ten uznał, że charakter sporu jest wyłącznie religijny i pozostawił go do rozwiązania samym Żydom.
Paweł, opuściwszy Korynt w towarzystwie małżeństwa Akwili i Pryscylli, popłynął w stronę Syrii. W Kenchrach, zgodnie z wcześniej złożonym ślubowaniem, ogolił głowę. Następnie zatrzymał się w Efezie, gdzie zostawił Akwilę i Pryscyllę. Sam nie chciał pozostać dłużej w mieście, ale zapewniał, że postara się jeszcze tam wrócić. Wrócił do Antiochii, lecz nie zatrzymał się tam zbyt długo.
Trzecia podróż misyjna (53-58)[edytuj]
Trzecią podróż misyjną Pawła z Tarsu datuje się na lata 53-58[10][2],.
Po krótkim pobycie w Antiochii Paweł odwiedził gminy chrześcijańskie w Galacji i Frygii, skąd skierował się do Efezu. W Efezie przebywał przez dwa lata. Najpierw udało mu się pozyskać zwolenników Apollosa z Aleksandrii, ucznia Jana Chrzciciela. Przez trzy miesiące nauczał w synagodze, jednak wobec sprzeciwu części Żydów przeniósł się do szkoły Tyrannosa. Zaniepokojony sytuacją w gminie w Koryncie skierował do niej niezachowany list (tzw. przedkanoniczny list do Koryntian). Dalsze wieści o sporach między korynckimi chrześcijanami, sprawiły, że wiosną 55 roku Paweł napisał tzw. Pierwszy List do Koryntian. Wreszcie Apostoł Narodów sam udał się do Koryntu, ale nic tam nie osiągnął. Znieważony przez jednego z tamtejszych starszych, powrócił końcem 57 roku do Efezu, skąd wysłał kolejny list do Koryntian (niezachowany). Przypuszcza się, że w tym czasie napisał także List do Filipian[2].
Planował udać się do Rzymu i w celu przygotowania podróży wysłał do Macedonii swoich dwóch pomocników - Tymoteusza i Erasta. Wtedy w Efezie doszło do poważnych rozruchów. Sukcesy misyjne Pawła spowodowały drastyczny spadek kupna srebrnych świątyniek Artemidy Efeskiej. Na czele niezadowolonych stanął kupiec Demetriusz. Sytuację zdołał uspokoić miejscowy sekretarz[12], a Paweł wyruszył do Macedonii. W czasie pobytu w Macedonii, pod koniec 57 roku, napisał Drugi List do Koryntian.
Z Macedonii udał się do Grecji, gdzie przebywał przez trzy miesiące. Następnie chciał drogą morską udać się do Syrii. Paweł dowiedział się, że niektórzy Żydzi planowali go zabić przy tej okazji, dlatego wybrał drogę lądową. W drodze do Azji Mniejszej, która wiodła przez Macedonię towarzyszyli mu Sopater, Arystarch, Sekundus, Gajus z Derbe, Tymoteusz, Tychik, Trofim i Łukasz.
Po drodze Paweł zatrzymał się w Troadzie. Gdy przemawiał do wiernych do późnych godzin nocnych, zmorzony snem młodzieniec imieniem Eutych spadł z trzeciego piętra i zabił się. Pawłowi udało się go przywrócić do życia.
Paweł udał się pieszo do Assos, skąd skierował się prosto do Miletu. Ominął Efez, ponieważ chciał zdążyć do Jerozolimy na Święto Pięćdziesiątnicy. Wezwał do Miletu prezbiterów z Efezów i wygłosił do nich mowę pożegnalną. Zasmucił zebranych, mówiąc, że go więcej nie zobaczą.
Uwięzienie[edytuj]
Przez Kos, Rodos, Patarę, Tyr i Ptolemaidę Paweł z grupką współpracowników dotarł do Cezarei, gdzie zatrzymał się u diakona Filipa. W czasie pobytu w Cezarei prorok Agabos przepowiedział Pawłowi, że w Jerozolimie zostanie uwięziony przez Żydów i wydany w ręce pogan. Mimo zaklinań ze strony uczniów, Apostoł Narodów zdecydował się kontynuować podróż.
Wiosną 58 roku Paweł dotarł do Jerozolimy, gdzie spotkał się z Jakubem i innymi starszymi z gminy jerozolimskiej oraz zdał szczegółową relację ze swojej działalności misyjnej.


Pojmany Paweł przemawia do tłumu.
Po kilku dniach pobytu, Paweł na terenie świątyni jerozolimskiej został rozpoznany przez wrogich mu Żydów z Azji. Jako, że widziano go wcześniej w mieście w towarzystwie Trofima z Efezu, sądzono, że wprowadził go (nie-Żyda) do świątyni. Żydzi próbowali dokonać samosądu, zostali jednak rozpędzeni przez rzymskich żołnierzy pod wodzą trybuna Klaudiusza Lizjasza. Ten kazał go skuć łańcuchami, biorąc Pawła za Egipcjanina, który niedawno wszczął rozruchy w Judei.
Po wyjaśnieniu kim jest Paweł, rzymski trybun kazał przesłuchać go Sanhedrynowi pod przewodnictwem arcykapłana Ananiasza syna Nebedeusza. Paweł stwierdził, że jedyną przyczyną dlaczego staje przed sądem jest fakt bycia faryzeuszem. W efekcie faryzeusze żądali uwolnienia Pawła, z kolei saduceusze zajęli stanowisko przeciwne.
Do kolejnego przesłuchania Pawła przez Sanhedryn nie doszło, ponieważ grupka Żydów planowała go zabić przy tej okazji. W takiej sytuacji Lizjasz pod eskortą odesłał Apostoła Narodów do Cezarei.
Kilka dni później arcykapłan Ananiasz wraz z kilkoma starszymi i retorem Tertullosem oskarżył Pawła przed rzymskim prokuratorem Antoniuszem Feliksem. Ten odroczył proces i przetrzymywał go przez dwa lata w więzieniu, licząc na łapówkę.
W 60 roku Feliks został odwołany i kolejnym prokuratorem Judei został Porcjusz Festus. Niemal natychmiast wyżsi kapłani oskarżyli Pawła przed nowym namiestnikiem. Paweł widząc, że Festus okazuje się ustępliwy wobec żydowskich przywódców i obawiając się kolejnego pobytu w Jerozolimie, jako obywatel rzymski odwołał się do cesarza.
Jeszcze przed wyjazdem Paweł miał okazję wygłosić mowę przed Herodem Agryppą II i jego siostrą Bereniką. Autor Pierwszego Listu do Koryntian wywarł spore wrażenie na słuchaczu. Agryppa II komentował przemowę: Niewiele brakuje, a przekonałbyś mnie i zrobił ze mnie chrześcijanina.
Jesienią 60 roku Paweł wraz z innymi więźniami wyruszył drogą morską w kierunku Rzymu. Z uczniów towarzyszyli mu Arystach i Łukasz. Statek, którym podróżowali, rozbił się w czasie burzy morskiej u wybrzeży Malty. Wszyscy rozbitkowie zdołali ocaleć; ze względu na martwy sezon w żegludze śródziemnomorskiej Paweł, jak i pozostali podróżujący, musiał pozostać na wyspie przez trzy miesiące. W czasie pobytu na Malcie uzdrowił ojca Publiusza, namiestnika wyspy.
Po przybyciu do Rzymu Paweł został osadzony w areszcie domowym, ale w łagodnych warunkach. Mógł swobodnie przyjmować gości i prowadzić korespondencje.
Ostatnie lata[edytuj]
Dzieje Apostolskie, będące głównym źródłem do dziejów Pawła, urywają się na roku 63. Przypuszcza się, że w tym roku Apostoł Narodów został uwolniony. Wskazują na to informacje z listów do Tymoteusza (pierwszy i 2. List do Tymoteusza) i Tytusa (List do Tytusa; tzw. listów pasterskich), które wspominają o późniejszej działalności misyjnej Pawła, jednak ich autentyczność bywa kwestionowana. O takiej działalności donoszą jednak Klemens Rzymski w "Liście do Koryntian" oraz pochodzący z II wieku Kanon Muratoriego.
Po uwolnieniu, jak wskazują źródła, odwiedził Hiszpanię. Klemens podaje, że "dotarł do kresu Zachodu", co zwykle u rzymskich autorów oznaczało Hiszpanię; Kanon Muratoriego wprost podaje, że Paweł odwiedził Hiszpanię. Sam Apostoł Narodów w Liście do Rzymian wspominał o planie takiej podróży.
Z tzw. listów pasterskich wynika, że później odwiedził Kretę, Efez, Macedonię, Nikopolis w Epirze, Korynt, Milet i Troadę.
Męczeńska śmierć[edytuj]
Gdy latem 64 roku Rzym nawiedził pożar, winą za jego spowodowanie opinia publiczna obarczyła Nerona. Ten, chcąc uwolnić się od oskarżeń, jako winnych wskazał chrześcijan. Tradycja jednogłośnie stwierdza, że Paweł zginął w Rzymie właśnie za panowania Nerona, jest jednak wątpliwe, czy jego męczeństwo można łączyć bezpośrednio z prześladowaniami rzymskich chrześcijan po pożarze Rzymu w 64 roku. Z treści 2 Listu do Tymoteusza wynika, że Paweł został aresztowany w Azji Mniejszej (prawdopodobnie w Efezie lub Troadzie) na skutek zatargu z brązownikiem Aleksandrem, o którym Paweł wspomina, że wyrządził mi wiele zła: odda mu Pan według jego uczynków (2 Tm 4, 14). Według Klemensa Rzymskiego Paweł został "wskutek zazdrości" uwięziony i skazany na śmierć.


Ścięcie Pawła.
W pierwszej rozprawie Paweł zdołał tak poprowadzić obronę, że udało mu się uniknąć skazania. W oczekiwaniu na drugą Apostoł Narodów miał napisać Drugi List do Tymoteusza - choć jego autentyczność bywa kwestionowana, nawet krytyczni badacze są zgodni, że zawiera reminescencję prawdziwych wydarzeń. Z listu wynika, że - oprócz Łukasza - opuścili go wszyscy uczniowie. Wspomina jednak, że odwiedził go w więzieniu Onezyfor z Efezu, którego w tym liście pozdrowił.
W wyniku drugiej rozprawy Paweł został skazany na śmierć i ścięty (taki rodzaj egzekucji przysługiwał mu ze względu na rzymskie obywatelstwo). Data i miejsce śmierci Pawła nie są pewne.
Co do daty, to wiadomo, że nastąpiła jeszcze za panowania cesarza Nerona (zmarł w 68 roku). Zwykle kładzie się ją na rok 66 lub 67. Data przekazana przez apokryficzne Dzieje Piotra i Pawła - 29 czerwca 67 - nie ma historycznej wartości.
Według tradycji kościelnej Paweł został stracony za Bramą Ostyjską. Pod ołtarzem znajdującej się tam Bazyliki świętego Pawła Za Murami odnaleziono inskrypcję z IV wieku (PAVLO APOSTOLO MART.). Oprócz tego taką lokalizację ma potwierdzać brak jakiejkolwiek tradycji konkurencyjnej.